جذب به خود می کنیم یا جذب به خدا

جذب به «خدا» می کنیم یا به «خود»؟! ( شیوه صحیح کار فرهنگی )

فرض کنید در منطقه ای، جوانان را به «مسجد» و «دین» جذب می کنید. پس از مدتی مسجد پُر از جوانان می شود و اطراف شما شلوغ می شود. در این هنگام، اگر امام زمان (عج) به شما بگوید: «این مسجد را رها کن و برو جایی کار کن که هیچ کسی دورت را نمی گیرد!» آیا واقعا می روی؟! اگر ذره ای در دلمان احساس ناراحتی کردیم، مشخص می شود که جوانان را فقط به «خدا» جذب نمی کردیم! بلکه به «خودمان» نیز جذب می کردیم! ( و می خواستیم اطرافمان شلوغ شود و مثلا معروف شویم! یا رئیس یک گروه باشیم تا هنگام دستورمان، همه برایمان صف بکشند! و ... . ) یا مثلا فرض کنید شخصی را با مسجد جذب کرده اید. آیا زمانی که شما به مسجد نمی روید ( مثلا چند روزی است به مسافرت رفته اید ) آن شخص به مسجد می رود؟ ( اگر برود، معلوم می شود که او را وابسته «مسجد» کرده اید، اما اگر نرود، مشخص می شود که او را وابسته «خودتان» کرده اید، نه «مسجد»[1]!! ) یا فرض کنید شخصی را جذب مسجد می کنید. آن شخص در مسجد رفیقی پیدا می کند. آیا شما حسودی می کنید و نمی گذارید با کسی رفیق شود یا نه؟! ( اگر نگذارید با کسی رفیق شود، معلوم می شود که او را برای «خدا» به مسجد نیاورده اید! بلکه برای «رفاقت با خود» به مسجد آورده اید[2]! اما اگر اجازه بدهید تا با دیگران رفیق شود، مشخص می شود که برای «خدا» کار کرده اید! ) روزی شخصی نزد پیامبر (ص) آمد و گفت: اجازه می دهی تو را بپرستیم؟! پیامبر (ص) اجازه نداد و جلوی این انحراف را گرفت.[3] ( اما اگر دنبال شهرت بود، از این فرصت استفاده می کرد. ) زمانی که پسر حضرت محمد (ص) (‌یعنی ابراهیم ) از دنیا رفت، خورشید گرفتگی اتفاق افتاد. برخی گفتند که «خورشید» نیز در عزای پیامبر (ص) سیاه شده است! در این موقعیت، پیامبر (ص) می توانست افراد را به خودش جذب کند ( و برای بالا بردن خود استفاده نماید ) اما این کار را نکرد و گفت: این ها خرافات است! برخی از یاران امام زمان (عج) ( مانند «شلمغانی» )، ابتدا انسان های پاکی بودند، اما در ادامه ( چون خالصانه مردم را به «خدا» دعوت نمی کردند و کنار «دعوت به خدا» مقداری نیز «دعوت به خود» می کردند ) بعد ها ادعای امام زمانی و یا حتّی ادعای خدایی کردند!! لذا قرآن می گوید که ما کسانی را پیامبر می کنیم، که مردم را فقط جذب به «خدا» کنند، نه جذب به «خودشان»[4]! ما نیز اگر می خواهیم کار فرهنگی کنیم، باید دیگران را به «خدا» جذب کنیم، نه به «خومان» ( حتّی اگر به اندازه ی کمی باشد. ) [1]البته در ابتدا ممکن است افراد به خاطر رفیقشان به مسجد بیایند، اما باید به گونه ای برنامه ریزی کرد که در ادامه ( آرام آرام ) وابسته «مسجد» شوند، نه افراد. [2]البته گاهی ممکن است با کسانی رفاقت کند که او را تنبل کرده و از درس فاصله می دهند یا ... ، که در این مواقع باید جلوی رفاقت آنان را گرفت. در این موارد «حسادت» نیست، بلکه «هدایت» است. [3]ر.ک: تفسیر مجمع البیان، ذیل آیه 79 از سوره آل عمران. [4]مَا كاَنَ لِبَشَرٍ أَن يُؤْتِيَهُ اللَّهُ الْكِتَابَ وَ الْحُكْمَ وَ النُّبُوَّةَ ثُمَّ يَقُولَ لِلنَّاسِ كُونُواْ عِبَادًا لىّ‏ِ مِن دُونِ اللَّهِ وَ لَكِن كُونُواْ رَبَّانِيِّنَ بِمَا كُنتُمْ تُعَلِّمُونَ الْكِتَابَ وَ بِمَا كُنتُمْ تَدْرُسُون‏. آل عمران / 79.ترجمه: «براى هيچ بشرى سزاوار نيست كه خداوند، كتاب آسمانى و حكم و نبوّت به او دهد سپس او به مردم بگويد: «غير از خدا، مرا پرستش كنيد!» بلكه (سزاوار مقام او، اين است كه بگويد:) مردمى الهى باشيد، آن گونه كه كتاب خدا را مى‏آموختيد و درس مى‏خوانديد! (و غير از خدا را پرستش نكنيد!)» ( ترجمه حضرت آيت الله مکارم شیرازی «دامت برکاته» )

منبع:shadman.myvali